Περνάει ο καιρός, περνάνε τα χρόνια και εμείς δεν μπορούμε να αποκοπούμε από έναν άνθρωπο ή μία κατάσταση, που ανήκει μεν χρονικά στο παρελθόν, αλλά κατέχει σημαντική θέση και στο παρόν.

Γιατί γίνεται, συνήθως, αυτό; Γιατί δεν μας είναι εύκολο να κλείσουμε παρελθοντικά κεφάλαια και να κάνουμε μία καινούρια αρχή; Γιατί μας κυριεύουν στο σήμερα τα “φαντάσματα” του χθες;

1. Η άγνοια “σκοτώνει”: Όταν δεν μας είναι ξεκάθαρα κάποια πράγματα, όταν δεν έχουμε λάβει τις απαραίτητες απαντήσεις, αυτό μας κρατά πολλές φορές καθηλωμένους σε μία κατάσταση. Δεν έχουμε αναγνωρίσει αιτίες, λόγους, ευθύνες. Φανταστείτε το σαν μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Εάν δεν έχουμε καταλάβει από την αρχή το νόημα της, την δομή της, την πλοκή της, πώς θα της δώσουμε το “τέλος”, που της αρμόζει; Ας είναι και δυσάρεστο αυτό!
2. Άρνηση για αποδοχή της πραγματικότητας: Η αλήθεια δεν είναι πάντα ευκολοχώνευτη. Δεν αποχαιρετάμε κάτι, όταν δεν μπορούμε να δεχθούμε, ότι δεν μας “ανήκει” πλέον ή ότι δεν έγιναν τα πράγματα, όπως εμείς θα επιθυμούσαμε.
3. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία: «Μήπως δεν έχω κάνει τα πρέποντα; Μήπως υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να ανατρέψω τα γεγονότα; Θα μπορούσα να προσπαθήσω και λίγο διαφορετικά, να δω τι αποτελέσματα θα έχω στην πορεία;» Όταν μας είναι δύσκολο να αποδεχθούμε κάτι, τότε γεννιούνται “τυφλές” ελπίδες για πιθανή αλλαγή και ανατροπή.
4. Αναπάντητα “γιατί”: Πολλές φορές το “γιατί” δεν απαντιέται ξεκάθαρα. Είτε η απάντηση μας φαίνεται τόσο απλοϊκή, που δεν μας ταιριάζει. Είτε μας φαίνεται μη λογική και δεν μπορούμε με τίποτα να την κατανοήσουμε. Επιπλέον, πολλές φορές δεν μας δίνεται απάντηση. Οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη, οι καταστάσεις αλλάζουν και τίποτα δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο στην ζωή. Επίσης, οι άνθρωποι μερικές φορές δεν δίνουν εξηγήσεις, είτε γιατί δεν τους βολεύει, είτε γιατί και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι να μας πουν. Και η σιωπή είναι απάντηση. Και η απομάκρυνση χωρίς εξηγήσεις είναι απάντηση.
5. Η μυθοποίηση δίνει μεγαλύτερες διαστάσεις: Μυθοποιούμε ανθρώπους, δίνουμε τεράστιο ανάστημα σε καταστάσεις, γιατί προφανώς το έχουμε ανάγκη. Να αισθανθούμε, δηλαδή, σε μία ευάλωτη στιγμή της ζωής μας κάτι ή κάποιον πιο δυνατό ή πολύ πιο σημαντικό για εμάς. Καλό θα ήταν, όμως, να πάρουμε μία απόσταση συναισθηματική και να το παρατηρήσουμε περισσότερο αντικειμενικά και ρεαλιστικά.
6. Ο φόβος για το άγνωστο: Δεν εγκαταλείπουμε το παρελθόν, γιατί μας φοβίζει το παρόν ή ακόμα καλύτερα το “άγνωστο” του μέλλοντος. Το οικείο μας προσφέρει μία ασφάλεια, ακόμα κι αν είναι πλασματική ή δυσάρεστη.

Συμπέρασμα: Τίποτα καινούριο δεν μπορεί να μπει στην ζωή μας, εάν δεν καθαρίσουμε τον χώρο μας από ό,τι δεν έχει θέση στο σήμερα. Καμία καλή αρχή δεν μπορεί να γίνει, εάν δεν έχει προηγηθεί ένα “καλό” κλείσιμο. Το παρελθόν το συμβουλευόμαστε, δεν το κουβαλάμε. Από το “πριν” παίρνουμε μόνο τα απαραίτητα μαθήματα. Περπατώντας μπροστά, αλλά κοιτάζοντας πίσω, πολύ πιθανόν είναι να κουτουλήσουμε κάπου!!!