Πόσες φορές δεν έχουμε μπερδευτεί στην αξιολόγηση κάποιων πραγμάτων, γιατί δεν τα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα στην διάσταση που τους αναλογεί; Διογκώνουμε τα συναισθήματα μας, τις διαστάσεις ενός ανθρώπου, μίας κατάστασης, γιατί έχουμε πλάσει έναν “μύθο” γύρω από όλα αυτά. Αποδίδουμε σημαντικότητα σε ένα ζήτημα σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτό που αξίζει, γιατί είμαστε παραπλανημένοι. Τι μας έχει παραπλανήσει; Πολύ πιθανόν οι ανάγκες μας και οι ελλείψεις, που έχουμε ως άνθρωποι.

Για παράδειγμα: Αισθανόμαστε τρελά ερωτευμένοι με μία γυναίκα, με έναν άντρα. Μια χαρά αυτό! Δεν είναι μία χαρά, όμως, όταν μέσα από αυτόν τον έρωτα δεν περνάμε όμορφα. Βασανιζόμαστε, γιατί δεν ανταποκρίνεται στα συναισθήματα μας και στα θέλω μας. Μας περιπαίζει, δεν βγάζει ξεκάθαρες προθέσεις, βγάζει εγωκεντρισμό, κ.ο.κ. Αλλά εμείς εξακολουθούμε να νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα. Να μην πω, ότι όσο περνάει ο καιρός, αυτά φουντώνουν. Και εδώ έρχεται το εύλογο ερώτημα . Μήπως δεν είσαι ερωτευμένος/η με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά με την ιδέα του έρωτα; Με την κατάσταση που τόσο πολύ σου λείπει να ζήσεις; Με το προφίλ, που έχεις φτιάξει εσύ στο μυαλό σου για τον άλλο, όπως ακριβώς θα σε βόλευε; Μήπως έχεις μυθοποιήσει το συγκεκριμένο άτομο και δεν είναι αυτό, που τελικά ποθείς και επιθυμείς διακαώς να έχεις στην ζωή σου; Μπορεί να έχεις δώσει στην κατάσταση και στον άνθρωπο μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτό, που μπορεί να υποστηρίξει, γιατί εσύ έχεις την έλλειψη και το κενό, που αγωνιάς να καλύψεις. Και στο τέλος δεν βλέπεις αντικειμενικά τι είναι ο άλλος πραγματικά και τι σου λέει με τις πράξεις του.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την “μυθοποίηση” ενός προβλήματος. Πελαγώνουμε, γιατί το βλέπουμε με τα δικά μας μάτια βουνό. Βουνό απροσπέλαστο, δύσκολο έως ακατόρθωτο προς επίλυση. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί είμαστε άνθρωποι κουρασμένοι και φοβισμένοι. Γιατί εμπλεκόμαστε εμείς οι ίδιοι προσωπικά σε αυτό, πονάμε, δειλιάζουμε, απογοητευόμαστε.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Εάν δεν καταφέρουμε να κρατήσουμε συναισθηματικά απόσταση από το πελάγωμα μας, τότε ας αναζητήσουμε την βοήθεια ατόμων που εμπιστευόμαστε την κρίση τους, την λογική τους. Που μας αγαπούν αληθινά, για να μας καθρεφτίσουν την αντικειμενική διάσταση του προβλήματος, του αδιεξόδου που αντιμετωπίζουμε. Ο στόχος είναι ένας: